منطقه آسایش، دامنه دمای باریکی است که در آن پرنده بیشترین استفاده را از انرژی خوراک به منظور رشد می برد. این قسمت ناحیه رشد بهینه می باشد. با تامین این دمای بهینه، همراه با تامین آب و دان کافی، اطمینان پیدا می کنیم که آسایش پرنده و عملکرد اقتصادی آن به حداکثر می رسد. اگر دما کاهش یابد، مصرف خوراک پرنده افزایش می یابد، ولی بخش اعظم انرژی خوراک جهت گرم نگه داشتن بدن پرنده مصرف می شود. در درجه حرارت های محیطی بالا، پرندگان برای حفظ درجه حرارت مناسب بدن ، اقدام به دفع حرارت از طریق رگ های خونی نزدیک سطح بدن می نمایند. به این عمل خنک شدن غیرتبخیری گفته می شود.نکته : این مکانیسم تنها در شرایطی که درجه حرارت محیط اطراف پایینتر از درجه حرارت بدن پرندگان باشد، موثر خواهد بود.
با افزایش درجه حرارت محیط به بالاتر از محدوده حرارتی خنثی، درجه حرارت بحرانی بالا برای پرنده فرا میرسد که در این حالت عمل خنک شدن غیر تبخیری بی تاثیر خواهد بود.
در این محدوده از درجه حرارت، پرنده برای کنترل حرارت بدن به مکانیسمی تحت عنوان نفس نفس زدن (panting) یا خنک شدن تبخیری روی می آورد. اگر چه عمل نفس نفس زدن پرنده مکانیسمی موثر برای کنترل درجه حرارت بدن می باشد، ولی نیاز به صرف انرژی زیادی داشته و در نهایت به کاهش مصرف خوراک و رشد بدن منجر شده و راندمان تبدیل خوراک را کاهش میدهد. اگر دما بیش از اندازه زیاد شود، جهت جلوگیری از تولید گرما، مصرف خوراک قطع شده و نهایتا شاهد افزایش میزان مرگ و میر در طیور گوشتی می باشیم. تهویه مناسب از تنش های حرارتی جلوگیری کرده و پرنده را در ناحیه رشد بهینه نگه می دارد. برای دستیابی به بهترین عملکرد جوجه های گوشتی، دما در طول دوره رشد متغیر بوده و از حدود 30 درجه سانتیگراد در روز اول تا حدود 20 درجه سانتیگراد در پایان دوره ( با فرض رطوبت ایده آل بین 70 – 60 درصد ) بر اساس سایز پرنده و دیگر عوامل تغییر می کند.
دمای سالن پرورشی بستگی به خشکی هوا و میزان رطوبت دارد. در همه مراحل پرورشی، رفتار پرنده باید کنترل شده تا از اینکه برای پرنده دمای مناسبی تامین شده، اطمینان حاصل شود.
کارشناسان شرکت آریا داتیس پرور در ارتباط با به کار گیری مطالعات جدید صورت گرفته در این مورد در طول دوره در خدمت مصرف کنندگان محترم بوده و به طور رایگان مشاوره های لازم در ارتباط با مبحث فوق را ارائه خواهند داد.